عده‌ای از شیعیان فکر میکردند که امام عسکری (علیه‌السّلام) از راه پدرانش منصرف شده. 

زن جایگاه تمدنی و الگوی سیر درونی تمدن در میان ابناء بشر است، شخصیتی در گلوگاه تمدن که جوهر وجودش حیات و نبوغ تمدنی را تضمین می‌کند.

زن نظامی جوهری دارد، به این معنا که همچون مرد در دریافت و جلوه صفات، ذاتی ممکن نیست! چنین ماهیتی از زن موجب شده که او در حریمی بسیط ماندگار نداشته باشد، چنین جوهری را اگر در غیر از حدود و اوصاف نفسی او قرار دهند, شأنیت و شخصیت خود را از دست خواهد داد؛ جوهر زن اگر در دژ محبت مرد مُحرِم بماند شاداب‌تر خواهد بود و در چنین آشیانه‌ای آرامش به خلود وجودی زن راه پیدا می‌کند و او آرام به تمدن زمان خود جلوه‌هایی ماندگار در تاریخ از جنس رنگ و اُمید خواهد بخشید، زن جوهری است که اگر در حَرَم مرد جلوه کند, حقیقتاً زیبا و متناسب با مقتضای وجود خود در جوامع ظاهر خواهد شد ... . و او به‌عنوان تنها گهواره دار تمدن چنین ریحانه‌ای است! ریحانه‌ای که بشر هنوز در تراز و افق‌های علمی خود به حقیقت هویتش راه نیافته است.

جمعیت حیاتی‌ترین پنجره شناختی الگوی هدایت اجتماعی است. اجتماعات انسانی مبتنی بر قواعد اطلسی حوزه جمعیت توان تغییر رویکرد و یا الگوهای شناختی تأثیرگذار در آینده خود را پیدا می‌کنند و اگر پنجره شناختی جمعیت دست‌مایه سیاست‌های سرمایه‌داری و ترسیم‌های بدلی نظام‌های مادی‌گرا شود, انحطاط، فساد و سقوط تمدنی تنها تجربه تلخ تمدنی ملت‌ها خواهد بود.

نوح نبی‌الله در چنین تصویری از تاریخ تمدن برای رسالتی بزرگ انتخاب شد، رسالتی که تا آن نقطه از تاریخ، بشریت هنوز الگوی مواجهه با چنین اسلوب انحرافی را تجربه نکرده بود, آغاز رسالت نوح نبی‌الله همراه با عصرِ تجلی صنعت و مدرنیته بود، معماری‌های چشم‌نواز، عمارت ها و آسمان‌خراش‌ها، قلعه‌های پولادین و صنایع مدرن طراحی و تولید انواع ابزارهای صنعتی و ابر صنعتی, سبک زندگی بشر را مستعد عدول از منطق و الگوی پیشرفت کرد! بشر روزگار نوح خود را مبرا از نیاز به هدایت می‌دانست! تفکری که از سوی جریان نفوذ در دل آنان کاشته شد و تمدن آن روز را محیای «خودپرستی» کرد, آداب و مدل شبه مدرن خودپرستی, انحرافی نامحسوس که در رگه‌های کوچک اجتماعی همچون نظام خانواده نفوذ کرد و سبک زندگی را با آداب مدلیسم آشنا ساخت! آن‌قدر به درخواست‌های نفسی در جامعه انسانی آن روزگار پاسخ مثبت داده شد که دیگر مردان به حدود زنان خود قانع نبودند!

از میان همه‌ی ملّت‌های زیر ستم، کمتر ملّتی به انقلاب همّت می‌گمارد؛ و در میان ملّت‌هایی که به‌پاخاسته و انقلاب کرده‌اند، کمتر دیده شده که توانسته باشند کار را به نهایت رسانده و به‌جز تغییر حکومت‌ها، آرمان‌های انقلابی را حفظ کرده باشند. امّا انقلاب پُرشکوه ملّت ایران که بزرگ‌ترین و مردمی‌ترین انقلاب عصر جدید است، تنها انقلابی است که یک چلّه‌ی پُرافتخار را بدون خیانت به آرمان‌هایش پشت سرنهاده و در برابر همه‌ی وسوسه‌هایی که غیرقابل مقاومت به نظر می‌رسیدند، از کرامت خود و اصالت شعارهایش صیانت کرده و اینک وارد دوّمین مرحله‌ی خودسازی و جامعه‌پردازی و تمدّن‌سازی شده ‌است. درودی از اعماق دل بر این ملّت؛ بر نسلی که آغاز کرد و ادامه داد و بر نسلی که اینک وارد فرایند بزرگ و جهانیِ چهل سال دوّم می‌شود. (بیانیه گام دوم انقلاب)

همین که روی صندلی نشست، گفت بیست سال است که گفتگوی مطبوعاتی انجام نداده؛ با یک محاسبه‌ی سرانگشتی می‌شود از زمانی که فرماندهی سپاه قدس به او واگذار شده است. این بار اما موضوع گفتگو سبب شد تا حاج قاسم به درخواست ما پاسخ مثبت بدهد؛ جنگ ۳۳روزه. صحبت از حاج رضوان که به میان آمد، آرام‌آرام رنگ صدایش عوض شد. گفت امروز در کشور ما کلمه‌ی سردار و امیر عرف شده است اما حقیقتاً یک سردار به معنای واقعی، شهید عماد مغنیه بود. اگرچه بیم داشتیم هنوز زمان گفتنِ ناگفتنی‌ها نرسیده باشد اما روایت مشاهدات عینی فرماندهی که تا پایان جنگ ۳۳روزه در لبنان بوده است، این گفتگوی دوساعته را بسیار جذاب و خواندنی کرده است.

نوح، اسمی از دیار انبیاء، از دیار انسان‌هایی برگزیده که از تمام وجود خود برای حراست از حدود اندیشه و آزاداندیشی بشر مایه گذاشتند، مردمانی از دیار خبر که اخبارشان جامعیت داشت؛ کمالی که آرامش را در قلب تاریخ می‌دمید تا انسانیت برمدار شعور باقی بماند! اما آنچه گمشده این روزهای زندگی به‌ظاهر مدرن بشر به‌حساب می‌آید، آرامش است، آرامشی که روزگاری حضرت نوح علیه‌السلام برای حراست از حدود آن 950 سال گریست و در مسیر رسالت زمانی طولانی مقاومت کرد، چنین بود که او را نوح نامیدند؛ کسی که بسیار برای رسالت و افق‌های هدف آسمانی‌اش گریست و نوحه کرد!

اولین گام حرکت یک تمدن به‌سوی مبادی فرهنگ و اندیشه جاهلیت تعظیم به اصلاحات ماهیتی در حوزه ساختارهای اجتماعی است، اصلاحاتی که به‌ظاهر می‌خواهد سنت‌ها را به تعالی برساند و آرمان نمایی شعارهای اجتماعی خود را بر این محور به‌گونه‌ای تنظیم می‌کند تا اذهان عمومی را برای چنین دستاوردی، آماده تعظیم برخی از ظواهر و اعتبارات اجتماعی شود.

در پناه این عملیات روانی و تبلیغاتی نیاز کاذبی در بدنه اجتماعی شکل می‌پذیرد و نفوذ، دست‌یابی به تعالی بدلی را آراسته تا ملتی را آماده سیر معکوس تمدنی کند! سیری که قرار است رشد را برای عقل اجتماعی با مفهوم جدیدی تعریف و ترسیم کند!

نفوذ، اگر تشکیلات استعمار با تمدنی از جنس اندیشه مواجه شود برای تضمین بقای خود به تغییر ماهیتی ساختارهای تمدنی ملت هدف خود دست خواهد زد.

تمدن دوران پیش از بعثت رسول اکرم (ص) با چنین چالشی مواجه شد، چالشی که روزهای سختی را پیش ملت‌های بلاد عرب گذاشت و تمدن ابراهیمی آن عصر را با انحطاط مطلق مواجه کرد!

بررسی عهد امپراتوری‌های چند هزارساله نشان می‌دهد که همیشه استکبار از منافذ اندیشه به حوزه ماهیتی اجتماعات انسانی نفوذ می‌کند و در یک خیزش شناختی به جراحی ماهیتی ساختار اندیشه اجتماعی می‌پردازد، اقدامی که گزاره‌های عقل اجتماعی را با افول مواجه خواهد کرد.

اقشار و طبقات ضعیف جامعه عربی که با گذار کوتاه زمان ذیل سلطه مستبدانه قانون حامی از منطق مفسدان قرارگرفته بودند برای عبور از دست‌اندازهای فطری و وجدانی جامعه خود به‌جای مقاومت و طراحی انقلاب اقدامی عجیب را شکل دادند که منتج به نوع عنوان گذاری این عصر شد.