درب بسته حرمی که امامش همواره آغوش گشاده برای مردم داشت | حرمی که جایی برای اقامه نماز ندارد!

پایگاه شناختی مبسوط، دقایقی بعد از اذان مغرب، خسته و کوفته به مرقد مطهر امام خمینی(ره) رسیدیم، از سفری طولانی آمده بودیم و بنا بود به قم برگردیم. صدای اقامه‌ی نماز جماعت عشا و سپس دعای سلامتی امام زمان ارواحنافداه، فضای باز اطراف حرم را پوشش می‌داد.
اگرچه درست آن بود که ابتدا به نماز می‌پرداختیم و سپس استراحتی کوتاه؛ اما خستگی سفر و البته همّت شیطان اجازه‌ی چنین کاری را نداد، به همین جهت با خاطری آسوده، در محوطه‌ی فضای باز اطراف مرقد امام، با لیوانی از چای، به رفع خستگی پرداختیم و سپس عازم حرم مطهر امام راحل شدیم.
بعد از تغییرات ظاهری و اَشرافی حرم، این اولین باری بود که به زیارت حضرت امام می‌رفتیم و آنچنانی که سابق، فضای ساده و معنوی حرم، حسّ و حالِ زیارت به ما می‌داد، این‌بار آن معنویت در کار نبود؛ به سمت حرم قدم برداشتیم تا پس از اقامه‌ی نماز مغرب و عشا، امامِ شهیدان را زیارت کنیم.
با خانواده قرارِ ساعتی گذاشتیم و از یکدیگر جدا شدیم تا به ورودی برادران و خواهران برویم که ناگاه، با در‌های بسته‌ی حرم و جمعیتی که از تعطیلات عید فطر خود استفاده کرده بودند و برای تشرّف به حرم، مقابل درب ایستاده بودند، مواجه شدم.
مردم می‌گفتند: ظاهرا فرصت زیارت امام تمام شده و حرم دیگر زائر نمی‌پذیرد. با اینکه زمان زیادی از پایان مراسم نماز جماعت نگذشته بود و عقربه های ساعت، حوالی ساعت ۹:۳۰ شب را نشان می‌داد، در کمال ناباوری از سربازی که در حال بستن درب ورودی بود، موضوع را سوال کردم و گفت: زمان زیارت تمام شده و دستور داده‌اند که در‌ها بسته شود.
به او گفتم: حداقل تا بقیه از حرم خارج می‌شوند، اجازه دهید تا روی فرش‌هایِ ورودی حرم (فضای بین درب ورودی و کفشداری) بایستم و نماز بخوانم، گفت: پشت دوربین‌هایی که بالای سرمان نصب شده، کافیست تا من اجازه‌ی ورود به یک نفر را بدهم، آنگاه باید بازخواست شوم.
از اصرارِ بیش از اندازه، ناامید شدم، دقیقا درست مانند بقیه‌ی مردمی که پشت درب، ایستاده بودند.
با خودم گفتم حتما مانند حرم مطهر امام رضا علیه‌السلام و حضرت معصومه علیهاالسلام، فرش‌هایی گذاشته‌اند تا در اوقاتی که درب حرم بسته‌ست، مردم روی آن نماز بخوانند؛ اما این تصوّرات، صرفاً خیالاتی بیش نبود که از ذهن می‌گذشت.
تمام ایوان اصلیِ حرم را دیدم؛ اما اثری از فرش در آن دیده نمی‌شد، تنها می‌شد مردان و زنانِ معدودی را مشاهده کرد که روی زمین ایستاده‌اند و مقابل در‌های بسته‌ی حرم، اقامه‌ی نماز می‌کنند.
حال سوالی که می‌توان از تولیت و مسئولین محترم حرم پرسید این است که به نظر شما، اساسا کدام دسته از افراد جامعه، حرم مطهر امام خمینی (ره) را برای اقامه‌ی نماز، انتخاب می کنند؟ ضدّ انقلاب‌ها، منافقین، لیبرال‌ها و ... یا قشر متدیّن، مذهبی و انقلابی؟
نکته‌ی دیگر آنکه اگر حرم‌های مطهر اهل بیت علیهم‌السلام در مشهد، قم، شیراز و ... را که به صورت ۲۴ ساعته، در حال ارائه‌ی خدمات به زائرین می‌باشند را در نظر نگیریم و مطالبه‌ی باز بودن در تمام ساعات شبانه‌روز را از مسئولین ننمائیم، این حداقلِ میزبانیِ از میهمانان و زائران را که می‌توانیم بخواهیم که قطعه فرشی در ایوان بگذارند تا خلائق، نماز خود را روی آن اقامه نمایند!
بگذریم از این که در میان سرمایه‌های هنگفت و غیر‌ضروری که صَرف تجمّلات و تشریفات مرقد مطهر امام خمینی (ره) می‌شود، هزینه‌ی تامین نیروی اجراییِ ساعات شب تا صبح، برای تولیت حرم، تقریبا هیچ است!
امیدواریم به زودی با اقدامی اثرگذار، شاهد ناامیدیِ افرادی که به عشق امام خمینی (ره) می‌آیند تا دقایقی را برای اقامه‌ی نماز، دعا و زیارت در حرم به‌سر ببرند و با درب بسته مواجه می‌شوند، نباشیم.

احمد قادری