تماشای ستارگان، سلامت معنوی،شهرسازی/ آپارتمان نشینی عامل محرومیت از تماشای آسمان

مبسوط، برگزاری همایش ملی سلامت معنوی اسلامی در قم فرصتی شد که به مهم‌ترین مقوله سلامت معنوی یعنی شهرسازی و معماری اسلامی به عنوان رکن سلامت معنوی توجه کنیم؛ چرا که هنوز هم حضور در باغ‌های ، خانه‌ها و عمارت ها و مساجد و حرم هایی که پمعماری اسلامی دارند یاداور عظمت خلقت، بهشت و آرامش آدمی است، آرامشی که حتی گردشگران خارجی آن را با سفر به حرم های اهل بیت و مسجد شیخ لطف الله تجربه می کنند.
اسلام نگرش بسیار دقیق و کاملی نسبت به مقوله شهرسازی و سلامت معنوی انسان دارد، از همین رو #خانه‌های-اسلامی در باغ‌های فیروزه ای بزرگ با حیاط های پر از گل و گیاه و آسمانی پر از ستاره معنا می شود.

برگزاری همایش ملی# سلامت-معنوی اسلامی در #قم فرصتی شد که به مهم‌ترین مقوله سلامت معنوی یعنی #شهرسازی و معماری اسلامی به عنوان رکن سلامت معنوی توجه کنیم؛ چرا که هنوز هم حضور در باغ‌ها، خانه‌ها،عمارت ها و مساجد و حرم هایی که
معماری اسلامی دارند یاداور عظمت خلقت، بهشت و همین یادواری حضور خالقی قدرتمند که می‌توان به او تکیه کرد مایه #آرامش آدمی است، آرامشی که حتی گردشگران خارجی آن را با سفر به حرم های اهل بیت و مسجد شیخ لطف الله تجربه می کنند

حکیم وارسته، مرحوم آیت‌الله حائری شیرازی در این باره در آثار خود به نقل از اندیشه اسلامی و سیره اهل بیت می‌فرمایند« زندگی #آپارتمان-نشینی اجازه نداده انسانها سالی یک بار هم به آسمان نگاه کنند. یکی از محرومیت‌هایی که ایجاد کرده، محروم شدن از نعمت بزرگ دیدار ستارگان است. اگر انسان ماهی یک #شب برود در روستا تا بتواند #آسمان را ببیند و زیارت کند، مثل زیارت یک امامزاده برایش سازنده است. ندیدن آسمان، خیلی مضر است.  یک نگاه به آسمان برای #انسان کافی است که بداند این چیزهایی که برای خودش برداشته، باعث خجالت است. آسمان را گذاشته اند برای صفر کردن تعلقات... برای #نجات-انسان از تعلقات، یک نگاه معنادار به آسمان بس است».
در آیات متعددی از #قرآن-کریم نیز به ارتباط با مظاهر طبیعت توصیه شده است: "أَفَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْنَاهَا وَزَيَّنَّاهَا: آیا به آسمان بالای سرشان نگاه نکردند که چگونه ما آن را بنا کرده‌ایم، و چگونه آن را (بوسیله ستارگان) زینت بخشیده‌ایم" (ق/۶). "وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَقَبْلَ الْغُرُوبِ: و پیش از طلوع و غروب خورشید به ستایش پروردگارت تسبیح گوی" (ق/۳۹).

اما آیا در کلانشهرهای عمودی و متراکمی که در آنها شهروندان نه ستاره‌ها را می‌بینند و نه طلوع و غروب خورشید را و نه هیج یک از دیگر مظاهر خلقت الهی را، هیچ امکانی برای تثبیت سلامت معنوی شهروندان باقی می‌ماند؟! و آیا بروز انواع بحرانهای معنوی و اخلاقی در چنین شهر ذکرزدایی که مظاهر قدرت و خلقت الهی را به کلی از ساکنانش دریغ می‌ورزد چیز عجیبی است؟!