حرکت های مردمی که دیده نمی شود| تعطیلی غیر رسمی امر به معروف به بهانه مصلحت اندیشی

به گزارش پایگاه شناختی مبسوط، زمانی را در نظر بگیرید که در جامعه تنها قلیلی از مردم حرف حق را می زند و اکثریت نا حق را؛ تصور کنید چه جامعه ای می شود؟ در این جامعه خوبی ها رواج می یابد یا بدی ها؟ خوی انسانیت جاری می شود یا خوی حیوانیت؟ و هزاران پرسش با تعارضات اساسی... .

در این جامعه اعمال جاهلانه، با نظریه های بی اساس و عجیب و غریب در مجامع علمی مطرح و حتی اثبات می شود. مردم در این جامعه گرفتار ظلمت می شوند، تا جایی که دیگر جرأت فکر حق و حقیقت را هم ندارند، چه رسد به این که بخواهند آن را دنبال کنند.

البته رواج این مسئله به این سادگی ها هم نیست و جامعه ایمانی همواره در برابر این مسئله می خروشند و تا جایی که امکان دارد، از حق و حقیقت دفاع می کنند. ولی این روحیه در برخی مراحل دیگر راه به جایی نمی برد، آن هم زمانی است که نخبگان و مسئولان نیز در برابر این جریان خداجو قرار بگیرند.

مسئله ای که در یک برهه سقیفه را تشکیل داد و حقانیت را 25 سال خانه نشین ساخت و این جامعه ظلمانی را تا اندازه ای پیش برد که واقعه عاشورا را رقم زد. واقعه ای که ابعاد مختلف آن این روزها در پی رفتارهای اوباشی از جنس زن و مرد و حمایت برخی به ظاهر فرهیخته برای بسیاری از مؤمنان روشن شد.

* شگفتا از پراکندگی و افتراق

روایت حکیمانه امام علی علیه السلام در جنگ صفین خطاب به سپاهیان خود را بارها شنیده ایم که با ابراز تأسف فرمودند: «عَجَباً وَ اللهِ یُمِیتُ القَلْبَ وَ یَجْلِبُ الْهَمَّ مِنِ اجْتِمَاعِ هؤُلاَءِ القَوْمِ عَلَى بَاطِلِهمْ، وَ تَفَرُّقِکُمْ عَنْ حَقِّکُمْ!» شگفتا! به خدا سوگند! قلب را مى میراند و غم و اندوه را (به روح انسان) سرازیر مى کند که آنها (شامیان غارتگر) در مسیر باطل خود، چنین متّحدند و شما، در طریق حقّتان، این گونه پراکنده و متفرّق.

این مسئله، حال روز این روزهای ماست؛ عده ای قلیل در مسیر باطل -که برای اکثریت جامعه نیز این باطل بودن روشن است- چنان متحدند که تجمعات کمتر از انگشتان دست یا حرکت هایی بسیار ناچیز خود در برابر انقلاب و نظام را چنان تبلیغ می کنند و از هیچ، کوه می سازند که گویی کل کشور را با خود همراه ساختند، ولی اکثریتی با قدرت و دارای تمامی امکانات و ابزار نظامی، اجتماعی، اقتصادی و... با تفرقه و دو دستگی، خود را در معرض انفعال قرار داده اند.

مسئولان کشور که حقیقت حق را در اختیار دارند، در موضع انفعال تا جایی پیش رفته اند که تحت تأثیر همین تبلیغات و نمایش های ساختگی، دادن برخی امتیازات به معارضان را نوعی مصلحت اندیشی تفسیر می کنند و تا اندازه ای پیش رفته اند که مخالفان این تفکر را محکوم به سکوت می کنند، در حالی که گویا تجربه دیگر جوامع که خیلی هم با آنها دور نیست را ندیده اند، تجربه هایی که برای جوانان هم مشهود است، چه رسد به کسانی که دنیا دیده تر هستند.

کسانی که امروز حجاب و پوشاندن موی سر را قبول ندارند، خیلی ساده می توانند بگویند لباس و پوشش بدن را هم قبول نداریم...! با این مطالبات چه می خواهیم بکنیم؟ اگر قرار باشد در هر فتنه ای یک گام به عقب بازگردیم، این انقلاب می ماند و صرفا خاطراتی از تلاش های مردم در یک دوره که توسط فرهیختگانش نقد می شود که چرا در یک دوره عده ای آمدند و کشور را سال ها عقب راندند! البته این در شرایطی است که این کشور تکه تکه نشود یا تبدیل به میدان ماجراجویی گروهک های افراطی و قدرت های استکباری نگردد.

* اشتباهی در نادیده گرفتن حرکت های مردمی

امروز می بینیم که در جاهای مختلف حرکت هایی از سوی دلسوزان اسلام و انقلاب رقم می خورد، از راهپیمایی های گسترده در حمایت از انقلاب و تحصن جمعی از بانوان در حمایت از عفاف و حجاب و... . اما اشتباه تاکتیکی که انجام می شود، بی توجه و چه بسا سرکوب غیر مستقیم حرکت های مردمی و تمرکز بر حرکت های سازمان دهی شده است. حرکت های مردمی گویا قرار نیست دیده شود و صرفا دلخوش بودن به حضور مردم در راهپیمایی ها و اعلام نظرات مسئولان از دهان مردم برای انجام تصمیمات محکم، به عنوان یک اصل مطرح است، تصمیماتی که وقتی وارد مرحله عمل می شود، خیلی هم محکم نیست. دلیلش هم این است که بهانه ای به دست دیگران ندهند.

شاهد بودیم که چندین تحصن خودجوش به معنای واقعی اش، در اماکن مقدسه از سوی بانوان محجبه در تأکید بر ضرورت عفاف و حجاب در جامعه تشکیل شد و حقیقتا حرکتی جهادی در جهاد تبیین است که اینبار تبیین را نه در کلمات، بلکه در عمل خود انجام داده اند، ولی وااسفا که گویا در حکومتی که در اقلیت هستند قرار دارند و تنها صدای مظلومیتشان به گوش مان می رسد. نه رسانه ای به آنها می پردازد و نه مسئولی در جمع آنها حاضر می شود، اگر هم در جایی حضور یابند، صرفا برای متفرق ساختن این تحصن است.

تعطیل شدن غیر رسمی امر به معروف و نهی از منکر در جامعه از سوی نهادهای مسئول و به خیال خود ارزشی، بی تفاوتی مسئولان فرهنگی نسبت به رواج عادی بی حجابی و دیگر گناهانی که زمانی کمترینشان، خونشان را به جوش می آورد و چه بسا حاضر بودند جانشان را برای مقابله با آن فدا کنند، برخورد سازمان یافته با آمران به معروف و ناهیان از منکر و...، تنها بخشی از این قصه پرغصه است. 

* هدف، حفظ انقلاب اسلامی است یا بهانه ندادن به دشمن قسم خورده?

مسئولان عزیز، هدف چیست، حفظ انقلاب اسلامی یا صرفاً حفظ انقلابی که دنبال بهانه ندادن به دست دشمنان است؟ مسئولی که خاری در چشم دشمنان نباشد و لحظه به لحظه عمرش و کلمه به کلمه حرف هاش و قدم به قدم راه هایش جام زهری برای بدخواهان اسلام و انقلاب نباشد، آیا پاسخگوی امام زمان(عج) و ولی امر مسلمین جهان و خون پاک شهداست؟ البته در این نوشتار فرض بر این است که خدای ناکرده، هیچ مسئولی به دنبال حفظ ریاست خود نیست و آرمان های انقلاب را بر هر ضرورت شخصی مقدم می داند.

در حالی که شما برای آینده کشور نگرانید، دشمن به فکر تغییر امت و جامعه در عصر حاضر است و برای این کار برنامه ها داشته و دارد، در حالی که شما نگران جایگاه چهره های دینی و مذهبی در جامعه هستید، دشمن خود این مردم را در برابر همین افراد قرار داده و می دهد، در حالی که شما بر اساس نظریات غربی، امتیازاتی را برای تسکین اعتراضات می دهید، دشمن اصل نظام را هدف قرار داده است، در حالی که شما از قدرت نظامی مقتدر برای مقابله با هر تهدید خارجی بهره مند هستید، دشمن از جنگ نرم هم غافل نیست و... .

حرکت مردم جامعه به سمت انفعال، آرزوی دشمنان هست، حال حساب کنید اگر در جامعه مسئولان به سمت انفعال حرکت کنند، این می شود رویایی باور نکردنی برایشان، آن هم از نوع اسلامی و انقلابی اش. تجربه انفعال مسئولان در برابر جریانات باطل به اندازه ای زیاد است که نیاز به هیچ جست و جویی نیست، همین که ساعتی خاطرات خود را ورق بزنیم، متوجه آن می شویم و نیازی به تورق کتب تاریخی نیست.

لازم به ذکر است که در این نوشته، کمترین اشاره ای به برخورد گازانبری و نابخردانه که مردم خاکستری را به سمت دشمن سوق دهد و چه بسا مردم انقلابی را به سمت خاکستری شدن سوق دهد، نشده است و صرفا حرکت در مسیر انقلاب اسلامی که بر ستون خیمه نهضت عاشورا بنا شده شده است، می باشد.